یکی از مهمترین شباهت انحراف صوفیان عارف نما و مروجین عرفانهای نوظهور بحث توحید و خداشناسی است به نحوی که اولین گام در این فرقهها این است که اعتقاد به توحید و خدای یگانه از مرید گرفته میشود و به او تلقین میشود که قطب یا بزرگ فرقه گرداننده جهان است و کارهای و امور جهان را در دست دارد و آموزهای فرقههای دیگر این است که خدا در درون مرید است و آنچه به دل او الهام میشود باید انجام دهد تا به آرامش برسد.